اندر حکایت دانشگاه هایی که به درد جامعه نمی خورند! (قسمت اول)

مسئله ی بی کاری فارغ التحصیلان یک درد جانکاه است. منظور من از بی کاری فقط علافی مطلق نیست. حتی کسی که در بازار کار غیر مرتبط با تخصص دانشگاهی اش مشغول است - از این نظر که در یافتن شغل مرتبط با رشته اش ناکام بوده - به عقیده ی من نوعی بی کار است. یعنی چند سال تحصیلش در دانشگاه فقط به گرفتن کاغذی به نام مدرک انجامیده و هیچ. فرقی نداشته که وی در چه رشته ای تحصیل کند، به هر حال درس هایی که خوانده به هیچ دردی نخورده است.

اندر احوالات (پر/خر) خوان هایی به نام دانشجو!

امیدوارم تا این جا نسبتا با فضای فکری وبلاگ آشنا شده باشید.

در مطالب قبلی از ایراد های نظام آموزشی گفتیم. مراد من از عبارت نظام آموزشی صرفاً محدود به بخش نامه های وزارت علوم و شورای عالی انقلاب فرهنگی نیست بلکه علاوه بر این ها مجموعه ی همه ی سیاست گذاران مربوطه، چه در وزارت علوم چه در دانشگاه ها و حتی اساتید را شامل می شود.

معرفی کتاب

چند وقت پیش به طور اتفاقی در شبکه ی چهار سیما برنامه ای را دیدم که با قصد داشت با حضور چند کارشناس و استاد دانشگاه به معضل بی کاری فارغ التحصیلان بپردازد. متأسفانه تمام میهمانان فقط به تکرار صورت مسأله بسنده کردند و اصلاً توان آسیب شناسی درست و حسابی را نداشتند.

دانشگاه و توهم تولید علم

در مطلب قبلی گفتیم که نظام آموزشی حاکم بر دانشگاه دو ایراد بزرگ دارد. یکی این که اصرار بر تئوری صرف، علاقه ی دانشجو را نابود می کند. دوم این که مهارت های برگرفته از دانشگاه ما را در ورود به بازار کار یاری نمی کند.

 

این روز ها بار ها از رسانه های داخلی راجع به رتبه ی علمی ایران و پیشرفت غرور آمیز کشورمان در ارائه ی مقالات علمی می شنویم.

تصور من از دانشجو بودن

مدار2 پاس کردی؟ استاد برنامه نویسی سخت گیر است؟ مسئله ی دوم امتحان مخابرات رو فقط از روش استاد باید حل می کردم؟ ...

حرف هایی شبیه جملات بالا در موسم بعد از امتحانات پایان ترم بسیار در دانشکده به گوش می رسد. تمام وقت و دغدغه ی دانشجویان صرف حل مسائل کلیشه ای مطرح شده در دروس می شود و آن ها باید تا نتایج امتحان منتظر استاد باشند و پس از آن فرآیند اعتراض و در نهایت نمره ی نهایی.